Anatomische positie: De terminologie begrijpen

Wij gebruiken anatomische posities om het lichaam te beschrijven omdat zij een referentiepunt bieden. Zij kunnen op soortgelijke wijze als normalisatie-instrumenten worden gebruikt om de positie van een organisme te beschrijven. Medici kunnen het lichaam van patiënten niet bespreken zonder een algemeen bewustzijn van de anatomische positie, die bijzonder belangrijk is in de geneeskunde.

Er is een standaard anatomische terminologie voor elke soort organisme. In dit artikel leren we meer over anatomische posities en waarom ze zo belangrijk zijn.

Anatomische positie: wat betekent het, en waarom is het zo belangrijk?

De term anatomische houding verwijst naar de manier waarop het lichaam van een organisme is georiënteerd, gelokaliseerd, bewogen en gericht. Een persoon die rechtop staat, de handpalmen naar voren gericht, de duimen weg van het lichaam, met de armen langs de zij, volgt deze universele norm van anatomisch rechte houding. De voetpositie is enigszins parallel, met de tenen naar voren gericht.

Anatomische posities hebben geen letterlijke betekenis. Het zijn slechts verwijzingen naar de manier waarop een lichaam is geplaatst. Net als andere anatomische termen, bijvoorbeeld lichaamsvlakken, richtingen en verhoudingen, moet dit woord in zijn context worden gezien.

De anatomische positie is essentieel voor het begrijpen van de menselijke anatomie en fysiologie omdat het een precieze en uniforme manier is om deze lichaamsstructuren te beschrijven. Individuele anatomische posities worden beschreven met behulp van verschillende anatomische termen die hun relatieve plaatsing ten opzichte van gestandaardiseerde posities beschrijven.

Bijvoorbeeld, posterior of dorsaal verwijst naar uw rug, en proximaal en distaal verwijzen naar de afstand tussen u en iets. Wanneer anatomische termen op een standaard manier worden gebruikt, worden ze duidelijk.

Anatomisch positiejargon: wat het betekent

Er worden veel verschillende terminologieën gebruikt om anatomische posities te beschrijven. Zonder een duidelijk begrip kunnen deze verwarrend zijn. Laten we eerst de terminologie bekijken en vervolgens de belangrijkste soorten anatomische posities beschrijven.

Regio's van het lichaam

Het menselijk lichaam bestaat uit vijf gebieden: het hoofd, de nek, de romp, de bovenste ledematen en de onderste ledematen.

De schedel en het gezicht maken deel uit van het hoofdgebied. De borstkas, buik en bekken vormen de romp of romp. Schouders, oksels en armen worden beschouwd als bovenste ledematen. Een onderste extremiteit bestaat uit de benen, billen, dijen, knieën, enkels en voeten.

Deze verdeling vergemakkelijkt het identificeren en categoriseren van specifieke lichaamsdelen.

Anatomische vlakken

Verschillende organen en lichaamsstructuren worden gesneden door deze denkbeeldige vlakken die het lichaam doorsnijden. Lichaamsvlakken zijn onderverdeeld in drie categorieën:

1. Het sagittale vlak snijdt het lichaam in de lengterichting langs de middellijn. Het is evenwijdig aan de middellijn en snijdt het lichaam in de lengte in de linker- en rechterhelft.

*Illustratie beschikbaar op Mind the Graph*

2. De voorste en achterste delen van het lichaam worden gescheiden door een verticale lijn die het coronale vlak wordt genoemd.

3. In een dwarsvlak wordt het lichaam verdeeld in superieure (bovenste) en inferieure (onderste) kwabben die loodrecht op het sagittale en frontale vlak staan.

Richtinggevende termen

Deze bijvoeglijke naamwoorden beschrijven de relatieve plaatsing van twee structuren binnen de anatomische ruimte. De directionele termen zijn onder andere:

Vooraan: Vooraanzicht van het lichaam (aan of bij de voorkant)
Posterior: Achterkant van het lichaam (achteraanzicht)
Middenlijn: Een denkbeeldige verticale lijn die het lichaam gelijkmatig verdeelt (in het midden).
Zijdelings: Weg van de middellijn (zijaanzicht)
Mediaal: Dichter bij de middellijn (zijaanzicht)
Superieur: Omhoog kijken naar een bouwwerk (vogelvluchtperspectief)
Minderwaardig: Omhoog kijkend vanaf de bodem van een structuur (weg van het hoofd/onderste deel)
Oppervlakkig: Dicht bij het lichaamsoppervlak
Diep: Ver van het lichaamsoppervlak
Proximaal: Dichter bij de oorsprong van een structuur
Distaal: Verder weg van het punt van oorsprong
Craniaal: Headward
Caudaal: Achteruit

Gaatjes

Het lichaam is gevuld met open, met vloeistof gevulde ruimtes, holtes genaamd, die verschillende soorten anatomische structuren omsluiten. Deze bevinden zich op axiale locaties, waaronder de schedel, wervelkolom, borstkas en buikholte.

Holtes compartimenteren het lichaam, beschermen de organen en smeren ze, waardoor de wrijving bij het bewegen van de organen vermindert. Er zijn twee hoofdholtes in het lichaam: de buikholte en de rugholte.

De Ventrale holte is een grote holte die door een koepelvormige ademhalingsspier, het diafragma, wordt verdeeld in de borstholte en de buik- en bekkenholte. Het hart, de longen, de luchtpijp, de slokdarm, de grote bloedvaten en de zenuwen bevinden zich allemaal in de bovenste buikholte of borstholte.

De onderste buikholte (abdominopelvic) omvat de buik en het bekken. In de buikholte bevinden zich de nieren, de bijnieren en het grootste deel van het maagdarmkanaal. In de bekkenholte bevinden zich veel urogenitaal systeem en rectum. De bekkenholte heeft drie grenzen: de buikholte, het heiligbeen en het bekken.

De rugholte is de kleinste van de twee hoofdholtes. Hij is genoemd naar zijn plaats in het lichaam en bevat organen die meer naar achteren liggen. De rugholte bestaat uit twee delen. Het onderste gedeelte, of wervelkanaal, bevat het ruggenmerg, en het bovenste gedeelte, of schedelholte, bevat de hersenen.

Anatomische posities

Anatomisch gezien zijn er vier belangrijke posities: rugligging, buikligging, rechter zijligging en linker zijligging. Het is belangrijk op te merken dat elke positie medische implicaties heeft.

De rugligging vereist dat het gezicht en het bovenlichaam naar boven worden gedraaid in horizontale positie. De ventrale zijde van het lichaam is omhoog in rugligging, terwijl de dorsale zijde naar beneden is.

De buikligging is plat op de rug liggen met het hoofd en het bovenlichaam naar beneden gericht. In buikligging is de rugzijde van het lichaam omhoog en de buikzijde omlaag.

Rechts lateraal liggend verwijst naar rechts liggen. De linkerkant van een patiënt is vanuit deze positie gemakkelijker te bereiken.

In vergelijking met de rechter zijligging is de llinker zijligging is het tegenovergestelde. De persoon ligt in deze positie op zijn of haar linkerzij. De toegang tot de rechterzijde is gemakkelijker vanuit deze positie.

Uw ideeën en bevindingen moeiteloos overbrengen via impactvolle visuals

Als anatomische posities goed worden geïllustreerd, wordt het veel gemakkelijker om ze te begrijpen. Het gebruik van impactvolle visuals kan het begrip van zelfs het moeilijkste of meest complexe onderzoek vergemakkelijken. Lees onze blog "Wetenschappelijke Illustratie: De sleutel tot een wereld van visuele wetenschap“.

Met Mind the Graph kunt u elk onderzoek illustreren en ook uw werk verspreiden onder een breed publiek. Onze bibliotheek heeft een grote collectie illustraties waaruit u kunt kiezen voor uw projecten. Daarnaast kunt u deze ook door ons deskundige team laten aanpassen aan uw specifieke behoeften. Bezoek onze website om meer te weten te komen.

Bovendien worden er fouten gemaakt in wetenschappelijke cijfers vanwege een lage mate van consistentie in kleur, patroon en formaat, incoherentie tussen concepten en ontwerpen, veronachtzaming van vakspecifieke codes, inconsistente verhoudingen en hoeken, het gebruik van moeilijk te begrijpen woorden en symbolen, en het ontbreken van grafieken met nauwkeurige schalen.