De Noordpool dunt twee keer sneller uit dan verwacht.
Volgens een bijgewerkt model wordt het zee-ijs langs de kusten van het Noordpoolgebied twee keer zo snel dun als verwacht.
De natuur gaat achteruit door de toenemende opwarming van de aarde en klimaatveranderingen. Het snel smeltende poolijs veroorzaakt een verlies aan biodiversiteit en geeft ook aanleiding tot bezorgdheid over de zeespiegel.
Kijk maar. Mind the Graph Galerij voor illustraties met betrekking tot zee-ijs. Klik op de afbeelding hieronder!
De dikte van het zee-ijs dient als barometer om de toestand van het Noordpoolgebied te begrijpen. Hoe dikker het ijs, hoe meer warmte-isolatie het biedt, waardoor de temperatuur van het oceaanoppervlak in de winter niet stijgt en het in de zomer bescherming biedt tegen de hitte.
Het is ook minder waarschijnlijk dat het smelten van het Noordpoolgebied in de zomer wordt ondersteund door dunner ijs.
Daarom hebben onderzoekers de resultaten geëvalueerd van een nieuw ontwikkeld computerprogramma dat bedoeld is om het verschil in sneeuwhoogte per jaar te schatten en hebben zij vastgesteld dunner wordend zee-ijs veel verder versneld dan verwacht.
Doel en doelstellingen van de studie
Aangezien zee-ijs de lucht-water uitwisseling en de warmteoverdracht tussen de oceanen en de atmosfeer matigt, heeft het gevolgen voor regionale ecosystemen, patronen van hemisferische winden en het wereldklimaat.
De thermische isolatie wordt vergroot door dikker zee-ijs, zodat de temperaturen in de winter lager blijven.
Het is ook de dikte van het zee-ijs tijdens de accumulatie van sneeuw die de diepte van het zee-ijs onder het wateroppervlak bepaalt, wat in belangrijke mate bijdraagt tot de thermodynamische groei van het zee-ijs. De dikte van het zee-ijs is dus een belangrijke indicator voor de gezondheid van de regio.
De onderzoekers gebruikten de CryoSat-2 satellietradar om de dikte van het zee-ijs voor deze studie te meten.
Het doel was de beschikbare gegevens van het oude model te vergelijken met een nieuw model waarin de klimaatverandering een rol speelt.
De hoogte van het ijs boven het water kan worden bepaald door na te gaan hoe lang het duurt voordat de radargolven weerkaatsen, wat resulteert in een schatting van de dikte van het ijs.
SnowModel-LG, een Lagrangiaans sneeuwaccumulatiemodel, werd gebruikt om de totale sneeuwhoogte en -dichtheid op verschillende plaatsen rond de Noordelijke IJszee te voorspellen door rekening te houden met de analyse van wind, temperatuur, neerslag en ijsbeweging.
Vervolgens werden de resultaten van het sneeuwmodel gecombineerd met gegevens van satellietradar om in te schatten hoe snel de dikte van het zee-ijs in het Noordpoolgebied afneemt en hoe deze in de tijd kan variëren.
Als gevolg daarvan:
Aan de variabiliteit van de dikte van het zee-ijs in de randzeeën werd een factor 50 toegevoegd door de variabiliteit van de sneeuwbedekking mee te rekenen.
Volgens hun studie dragen schommelingen in de sneeuwbedekking bij tot een steeds groter deel van de variabiliteit in de geschatte dikte van het zee-ijs, namelijk van ongeveer 20% tot meer dan 70% op seizoensbasis.
Ook in de statistieken over de dikte van het zee-ijs werden door SnowModel-LG-gegevens gestuurde trends waargenomen, die de afname versterken in gebieden waar die al bestond, en aanzienlijke verliezen introduceren op locaties waar die nog niet bestond.
De toenemende koolstofvoetafdruk leidt tot afnemende ijskappen, omdat de mens het aantal activiteiten dat het milieu aantast aanzienlijk heeft verhoogd. Verschillende diersoorten in de poolgebieden hebben door dit smelten ook hun habitat verloren. Een holistische benadering voor de evaluatie van de dikte van het zee-ijs zal worden gegeven door middel van hun geïntegreerde model, dat de kloof van verouderde analysesystemen overbrugt en factoren zoals klimaatverandering integreert.
Hun onderzoek is een belangrijke mijlpaal die zeker kan bijdragen aan het grotere geheel om naar de werkelijke oorzaak te kijken.
Om meer te weten te komen over hun onderzoek kunt u onderstaande referentie raadplegen.
Robbie D. C. Mallett, Julienne C. Stroeve, Michel Tsamados, Jack C. Landy, Rosemary Willatt, Vishnu Nandan, Glen E. Liston. Snellere afname en grotere variabiliteit in de zeeijsdikte van de marginale Arctische zeeën wanneer rekening wordt gehouden met dynamische sneeuwbedekking. The Cryosphere, 2021; 15 (5): 2429 DOI: 10.5194/tc-15-2429-2021
Abonneer u op onze nieuwsbrief
Exclusieve inhoud van hoge kwaliteit over effectieve visuele
communicatie in de wetenschap.
