Er zijn bijna 20 jaar verstreken sinds onderzoekers het gevaar van microplastics ontdekten - de meeste studies waren gericht op zeeleven.
Elk plastic fragment van minder dan 5 millimeter lang wordt microplastic genoemd.
In de begindagen van het microplasticonderzoek werkten onderzoekers vooral aan microkorrels en zuivere plastic korrels die niet in producten konden worden gegoten, waaronder stukken groot afval of gebroken flessen die langzaam bederven.
Kijk maar. Mind the Graph Galerij illustraties met betrekking tot het onderwerp van deze blogpost. Klik op de afbeelding hieronder!
Deze verontreinigende stoffen spoelen door rivieren en vervuilen de oceanen. Oceanografen schatten dat de oppervlaktewateren van de aarde tussen de 15 biljoen en 51 biljoen deeltjes plastic bevatten.
Enkele honderden studies hebben de aanwezigheid van microplastics in aquatische organismen aangetoond. Bovendien zijn sindsdien talrijke microplasticbronnen geïdentificeerd, zoals plastic deeltjes die door voertuigen over de weg worden meegevoerd en synthetische vezels die door kleding worden afgeworpen.
Bovendien krijgen mensen plastic van ongeïdentificeerde bronnen binnen of ademen het in omdat het puin tussen zee en land waait. Het is ook belangrijk vast te stellen of kleine stukjes plastic al dan niet negatieve effecten hebben op mensen of dieren.
Door de blootstelling aan vervuiling te meten, zetten milieuregelgevers de eerste stap naar het kwantificeren van de gezondheidsrisico's. In het licht van de stijging van de concentraties microplastic en andere aandoeningen die kunnen worden veroorzaakt door de consumptie van zeevruchten, is dit een reden tot grote bezorgdheid en nieuwe ontwikkelingen in gevallen van ademhalingsproblemen.
Hoe zijn microplastics precies schadelijk?
De oorzaken en gevolgen van deze plastic deeltjes zijn het onderwerp geweest van een aantal studies. Afhankelijk van hun grootte of hun vermogen om weefsels of cellen binnen te dringen, kunnen zij alleen al door hun aanwezigheid irritatie veroorzaken.
Nano-plastics, de kleinste deeltjes, groter dan een micrometer in diameter, zijn de grootste zorg voor onderzoekers. Als de chemische toxiciteit van microplastics al negatieve gevolgen heeft, zijn ze meestal groter.
Veel additieven die bij de productie van kunststoffen worden gebruikt, vormen een gezondheidsrisico doordat ze het endocriene systeem negatief beïnvloeden. Toch zijn er veel factoren die worden bestudeerd om te begrijpen hoe microplastic wordt opgenomen en hoe lang het duurt voordat de effecten op het lichaam zich manifesteren.
Specifiek onderzoek op mensen is beperkt en dit onderzoek is onder de aandacht gebracht, hoewel de enige beschikbare studies gebruik maken van laboratoriumexperimenten waarbij cellen en menselijke weefsels worden blootgesteld aan microplastics of van dierstudies met knaagdieren.
De schade van microplastics aan het mariene milieu
Als je het hebt over zeeorganismen, is de meest voor de hand liggende manier waarop plastic hen kan schaden, het inslikken van kleine plastic deeltjes die niet veel voeding leveren, om te overleven. In haar onderzoek heeft Lynch, die de leiding heeft over de Centrum voor onderzoek naar marien afval op Hawaii Pacific University in Honolulu, onderzocht plastics en andere chemicaliën in de ingewanden van zeeschildpadden die dood werden aangetroffen op stranden.
Haar team voerde in 2020 een reeks analyses uit op negen broedsels van minder dan drie weken oud. Hoewel ze slechts 9 centimeter lang waren, bevatte het maagdarmkanaal van één jong 42 stukjes plastic. De meerderheid waren microplastics.
Hoewel niet wordt aangenomen dat microplastics de belangrijkste doodsoorzaak zijn, blijven zij een uiterst belangrijk punt van zorg. Bovendien hebben veel vooraanstaande wetenschappers verschillende ontdekkingen gedaan die verband houden met microplastics en mariene organismen.
Als alternatief voor bolletjes gebruiken wetenschappers nu vezels of stukjes plastic die realistischer zijn voor milieuomstandigheden. Veel tests zijn gecoat met chemicaliën die lijken op biofilms, waardoor de kans groter is dat dieren ervan eten. Op deze manier is er een positieve verschuiving in de erkenning van de schadelijkheid van microplastics.
Momenteel denken onderzoekers dat microplastics en nanoplastics niet in voldoende concentratie aanwezig zijn om de menselijke gezondheid aan te tasten. Toch wordt verwacht dat hun aantal zal toenemen.
Als we overschakelen op een duurzame manier van leven en minder giftig afval in zee dumpen, kunnen we dit probleem nog steeds beheersen.
Zie voor een gedetailleerde beschrijving van het artikel het hieronder vermelde DOI.
Bekijk de Mind the Graph Gallery voor illustraties over plastic en de zee.
Abonneer u op onze nieuwsbrief
Exclusieve inhoud van hoge kwaliteit over effectieve visuele
communicatie in de wetenschap.
